مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش مداخله‌ای تغییر شیوه زندگی بر کاهش ناسازگاری همسران (زن و شوهرها) انجام شده است.

روش: در یک بررسی آزمایشی، نخست وضعیت سازگاری زناشویی۴۵۰ زن و شوهر که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده بودند، به‌کمک پرسش‌نامه انریچ بررسی شد. سپس ۸۰ زن و شوهر از بین آنهایی که بیشترین ناسازگاری زناشویی را داشتند انتخاب و به‌تصادف در دو گروه آزمایشی و گواه جای داده شدند. سپس روش مداخله‌ای تغییر شیوه‌زندگی به مدت ۱۵ ساعت طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه‌ای بر روی گروه آزمایشی اجرا و پس از آن دوباره میزان سازگاری زناشویی در هر دو گروه بررسی شد. برخی اطلاعات لازم به‌کمک پرسش‌نامه سنجش شیوه زندگی گردآوری گردیدند. داده‌ها به‌کمک آزمون t تحلیل شدند.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان دادند که روش مداخله‌ای تغییر شیوه زندگی موجب کاهش ناسازگاری زناشویی به‌ترتیب در ابعاد موضوعات شخصی، مدیریت مالی، حل کشمکش و روابط جنسی می‌شود. میانگین نمرات دو گروه در پس‌آزمون تفاوت معنی‌دار نشان دادند (۰۵/۰p< ).

نتیجه‌گیری: به‌کارگیری روش مداخله‌ای شیوه زندگی موجب کاهش برخی ابعاد ناسازگاری در همسران می‌شود.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه در روابط زناشویی به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده طلاق بود. روش: آزمودنی‌های پژوهش ۱۵۰ زوج خواهان طلاق و ۱۵۵ زوج عادی (جمعاً ۳۰۵ زوج) بودند. زوج‌های خواهان طلاق از میان مراجعه‌کنندگان به دادگاه به روش در دسترس و نمونه عادی به روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای- تصادفی، از چند دبیرستان شهر اصفهان انتخاب شدند. همه زوج‌های نمونه به‌کمک پرسش‌نامه طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه، ارزیابی شدند. برای تحلیل داده‌ها افزون بر روش‌های آمار توصیفی، روش تحلیل تمایز نیز به‌کار رفت. یافته‌ها: طرح‌واره‌های بی‌اعتمادی- بدرفتاری، معیارهای سخت‌گیرانه و بازداری هیجانی به‌ترتیب با ضرایب استاندارد ۶۷/۰، ۵۷/۰ و ۵۷/۰ بیشترین توان پیش‌بینی، و از میان متغیر‌های جمعیت­شناختی، تنها متغیرهای سطح تحصیلات و میزان درآمد توان پیش‌بینی معنی‌دار طلاق را داشتند (۰۰۱/۰p<). نتیجه‌گیری: می‌توان به‌کمک طرح‌واره‌های ناسازگار اولیه طلاق را پیش‌بینی نمود و بر پایه این الگو می‌توان یک رویکرد پیش‌گیری از طلاق و درمان زناشویی بر پایه رویکرد طرح‌واره‌درمان‌گری تدارک دید و یافته‌های این پژوهش را در ﻣﺤﯿﻂ‌ﻫﺎی ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ و مشاوره‌ای برای کمک به همسران مشکل‌دار و در آستانه طلاق به‌کار گرفت.  

اهداف هدف از انجام این پژوهش مقایسه تأثیر دو شیوه برنامه توان‌بخشی ورزشی بر اضطراب و افسردگی بیماران قلبی پس از جراحی بای‌پس عروق کرونر بود.
مواد و روش ها روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی و جامعه آماری نیز بیماران قلبی بعد از عمل بای‌پس عروق کرونری بودند که در ۳ ماهه نخست سال ۱۳۸۸ به مرکز قلب تهران برای عمل مراجعه کرده بودند. بدین منظور ۲۰ بیمار با روش نمونه‌گیری دردسترس (داوطلبانه) انتخاب شدند و در دو گروه ورزشی تمرین تداومی هوازی (۰۱n=) و تمرین تناوبی هوازی (۰۱n=) قرار گرفتند و به مدت ۸ هفته و هر هفته سه مرتبه در این پژوهش شرکت کردند. اضطراب و افسردگی آزمودنی‌ها در دو مرحله قبل و بعد از انجام برنامه و با استفاده از نسخه فارسی پرسش‌نامه کاستلو و کمری با روایی و پایایی قابل قبول اندازه‌گیری شد. آزمون آماری استفاده‌شده، آزمون تی مستقل و زوجی بود. نرم‌افزار آماری استفاده‌شده نسخه ۱۶ نرم‌افزار SPSS بود.
یافته ها یافته‌ها نشان‌دهنده تأثیر معنی‌دار کاهنده هر دو برنامه ورزشی تداومی (قبل ۴۸/۵±۱۶/۸۹ در مقایسه با بعد ۷۸/۴±‌۳۰/۸۲ ،‌۰۰۸/۰=P) و تناوبی هوازی (قبل ۰۱/۵۷۰±/۸۳ در مقایسه با بعد ۸۰/۳±۳۰/۷۷، ۰۲۲/۰‌=P) بر اضطراب و افسردگی بیماران بعد از عمل جراحی بای‌پس عروق کرونری بود و بین دو گروه تمرین ورزشی تفاوت معناداری در بهبود اضطراب و افسردگی دیده نشد (۳۸۱/۰‌P=).
نتیجه گیری درمجموع می‌توان گفت که هر دو شیوه برنامه ورزشی هوازی تداومی و تناوبی بر کاهش اضطراب و افسردگی بیماران بعد از عمل جراحی بای‌پس عروق کرونری تأثیر مثبتی دارد، ولی شواهدی وجود ندارد که نشان دهد بین نوع (تداومی، تناوبی، مقاومتی، ایروبیک و غیره) و شدت (کم، متوسط و شدید) و تأثیرات آن بر جنبه‌های روحی و روانی تفاوتی وجود داشته باشد. از این رو هر دو نوع برنامه برای مراکز بالینی و توان‌بخشی روان‌شناختی پیشنهاد می‌شود.