هدف: پژوهش حاضر با هدف فراتحلیل اثربخشی روش تحلیل رفتار کاربردی (ABA) بر مشکلات و دشواری‌های کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در ایران انجام شد. روش: در این فراتحلیل، از بین ۱۴۲ پژوهش‌ انجام‌شده در سال‌های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲، هشت پژوهش که روش‌شناسی مناسبی داشتند، بررسی شدند. این هشت ﭘﮋوﻫﺶ جمعاً ﺑﺮ روی ۲۰۰ شرکت‌کننده انجام شده بودند و به‌دلیل اینکه هر کدام از پژوهش‌ها روی چند مورد از مشکلات اوتیسم متمرکز بودند، ۲۸ اﻧﺪازه اﺛﺮ به‌دست آمد. ابزار پژوهش سیاهه تحلیل محتوا (CAC)، از لحاظ روش‌شناختی، بود و با در دست داشتن آماره‌هایی، مانند t ، F و ۲، شاخص اندازه اثر مربوط به r برآورد شد. یافته‌ها: اندازه اثر روش تحلیل رفتار کاربردی بر کاهش مشکلات کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ۸۲/۰بود (۰۰۱/۰p<). بیشترین مقدار اندازه اثر (۹۲۶/۰r=) مربوط به پژوهش خرم‌آبادی و همکاران (متغیر مهارت‌های شناختی) و کمترین مقدار آن (۱۵۱/۰r=) مربوط به پژوهش مشهدی و همکاران (متغیر رشد اجتماعی) بود. نتیجه‌گیری: مقدار تأثیر روش تحلیل رفتار کاربردی بر کاهش مشکلات کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در ایران، مطابق جدول تفسیر اندازه اثر کوهن، بسیار بالاست. همچنین هنگامی که این روش در طولانی‌مدت و با شدت بیشتری اجرا شود، تأثیر بیشتری بر کاهش مشکلات این گروه از افراد دارد. بنابراین، از روش ABA می‌توان به‌عنوان درمانی مناسب برای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بهره گرفت.

اهداف: علی‌رغم وجود مطالعاتی که اثر ورزش و مدیتیشن را بر کاهش افسردگی و اضطراب بررسی کرده‌اند، نتایج این مطالعات همسان نبوده و متناقض است. همچنین اثر این روش‌ها به تفکیک ورزش هوازی و جنس مؤنث انجام نشده است. مطالعه حاضر با هدف پاسخ به این ابهامات انجام شد.
مواد و روش ها: پایگاه‌های اطلاعاتی عمده شامل PubMed ،Web of Knowledge و Embase تا جولای ۲۰۱۹ جست‌وجو شدند. معیارهای ورود مطالعات، بررسی تأثیر ورزش و مدیتیشن بر کاهش افسردگی و اضطراب بود و سایر مطالعات که این اثر را بررسی نکردند خارج شدند. ناهمگنی بین مطالعات توسط آزمون کای و آماره I۲ بررسی شد. احتمال تورش انتشار توسط آزمون بگ و ایگر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج توسط اختلاف میانگین استاندارد در حدود اطمینان ۹۵ درصد و توسط مدل اثر تصادفی بیان شد. تجزیه و تحلیل با استفاده از نرم‌افزار آماری stata ۱۱ صورت گرفت.
یافته ها: درمجموع ۱۰۰۱۵ منبع و ۵۱ مطالعه ۳۵۹۴ در فراتحلیل شرکت کردند. اختلاف میانگین استاندارد اضطراب برای مدیتیشن برابر ۰/۷- (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۱/۲-، ۰/۱۹۰-)، برای ورزش هوازی برابر ۹/۰- (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۱/۲۴-، ۰/۵۷-) و برای سایر ورزش‌ها برابر ۱/۰۷- (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۱/۶۷-، ۰/۴۶-) به دست آمد. همچنین مقدار اختلاف میانگین استاندارد افسردگی برای مدیتیشن برابر ۰/۸۴- (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۱/۲۶-، ۰/۴۲-)، برای ورزش هوازی برابر ۴۴/۰- (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۰/۷۲-، ۰/۱۷-) و برای سایر ورزش‌ها برابر ۱/۱۰- (حدود اطمینان ۹۵ درصد: ۱/۵۵-، ۰/۶۵-) به دست آمد.
نتیجه گیری: انجام ورزش و تمرینات مدیتیتشن به طور معنی‌داری با کاهش اضطراب و افسردگی در ارتباط بود. این ارتباط بر اساس جنس و همچنین نوع ورزش در جنس زن و ورزش هوازی به مراتب قوی‌تر و مؤثرتر بود. بنابراین به طور محتملی ورزش و مدیتیشن می‌توانند به عنوان دو روش مؤثر در کاهش اضطراب و مدیتیشن مطرح باشند.