مقدمه: این پژوهش با هدف ارزیابی بازنمایی‏های معنایی بیماران افسرده و بررسی کارآیی شیوه‌ی افتراق معنایی در این نوع ارزیابی انجام گرفت.

مواد و روش‌کار:�آزمودنی‏های پژوهش را 60 نفر (30 بیمار افسرده و 30 نفر غیر افسرده) تشکیل دادند که به‌ روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش، گونه‌ی تغییریافته‏ای از آزمون افتراق معنایی با چهار مفهوم محرک (من، گذشته، زندگی و آینده) و پرسش‌نامه‌ی افسردگی بک بودند. داده‌های پژوهش به‌کمک روش‌های آمار توصیفی، آزمون آماری‏t ، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون ارزیابی شدند.

یافته‌ها:�بین میانگین نمره‌های کل آزمودنی‌های افسرده و بهنجار در آزمون افتراق معنایی تفاوت معنی‌داری دیده شد. بین شدت افسردگی و بازنمایی منفی بیماران افسرده همبستگی مثبت وجود داشت. بازنمایی منفی از مفهوم ”من“ قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده‌ی میزان افسردگی بود.

نتیجه‌گیری:�بیماران افسرده بازنمایی معنایی منفی از زندگی، گذشته، آینده و به‌ویژه خود دارند که نیازمند توجه درمانگران است. شیوه‌ی افتراق معنایی در ارزیابی‏های بالینی کارآیی دارد.