مواد و روش‌کار:�بدین منظور شش آزمودنی (دو مرد و چهار زن) به شیوه‌ی نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شده و به‌تصادف در دو گروه جای داده شدند و هر گروه با یکی از دو روش یادشده تحت درمان قرار گرفتند. بررسی حاضر به روش طرح آزمایشی تک‌موردی و از نوع خط پایه‌ی چندگانه انجام شد. آزمودنی‌ها درمرحله‌ی پیش از درمان ( خط پایه) و در طی جلسه‌های چهارم و هشتم و پس از درمان (جلسه دوازدهم) و مرحله‌ی پیگیری (دو ماه پس از درمان) پرسش‌نامه‌ی افسردگی بک و مقیاس افسردگی، اضطراب، استرس را تکمیل کردند. هم‌چنین در مرحله‌ی پیش از درمان (خط پایه) و پس از درمان (جلسه دوازدهم) مقیاس نگرش های ناکارآمد و مقیاس کنترل درونی- بیرونی توسط آزمودنی‌ها تکمیل شد.

یافته‌ها:�نتایج نشان داد که هر دو روش درمان (شناخت‌درمانی بک و شناخت‌درمانی تیزدل) در کاهش علایم افسرده‌خویی مؤثر بوده و این کارایی و اثربخشی در مورد روش دوم بارزتر بوده است.

نتیجه‌گیری:�شناخت‌درمانی تیزدل در درمان افسرده‌خویی، می‌تواند مؤثرتر از شناخت‌درمانی بک باشد.