هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی درمان گروهی شناختی- رفتاری بر بهبود مهارت‌های مقابله‌ای و پیش‌گیری از عود در افراد معتاد انجام شده است. روش: در یک پژوهش شبه آزمایشی30 نفر از معتادانی که در مرکز خودمعرف بهزیستی شیراز دوره سم‌زدایی را با موفقیت به پایان رسانده بودند، در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) بررسی شدند. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان گروهی شناختی- رفتاری قرار گرفتند و گروه گواه درمان خاصی دریافت نکردند. همه شرکت‌کنندگان در پژوهش، در آغاز پژوهش و دو ماه پس از پایان درمان، پرسش‌نامه راهبردهای مقابله‌ای کارور را تکمیل کردند و از نظر مورفین ادرار مورد سنجش قرار گرفتند. برای تحلیل داده‌ها روش‌های آمار توصیفی،  آزمون خی‌دو و آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر به‌کار برده شد. یافته‌ها: نتایج آزمون خی‌دو گویای معنی‌داربودن تفاوت دو گروه از لحاظ میزان عود بود (01/0p<). آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر بین دو گروه از نظر میزان بهره‌گیری از راهبردهای مقابله‌ای مسأله‌مدار و اثر تعاملی سبک مقابله‌ای مسأله‌مدار در مرحله پس‌آزمون تفاوت معنی‌دار نشان داد (001/0p<). نتیجه‌گیری: درمان گروهی شناختی- رفتاری در بهبود سبک‌های مقابله‌ای و پیش‌گیری از عود افراد معتاد مؤثر است.