چهارشنبه 25 تیر 1404
| English
دوره 31، شماره 1 - ( 5-1404 )
جلد 31 شماره 1 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mirbagheri A M, Masjidi Arani A, Kianimoghadam A S. Investigating the Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy (ACT) on Emotional Empathy, Adaptability, Alexithymia, and Marital Functioning in Incompatible Young Couples. IJPCP 2025; 31 (1)
URL: http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-4358-fa.html
URL: http://ijpcp.iums.ac.ir/article-1-4358-fa.html
میرباقری امیرمسعود، مسجدی آرانی عباس، کیانی مقدم امیرسام. بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر همدلی‌عاطفی، انطباق‌پذیری، نارسایی‌هیجانی و کارکرد‌زوجی در زوج‌های جوان ناسازگار. مجله روانپزشكي و روانشناسي باليني ايران. 1404; 31 (1)
1- گروه روانشناسی بالینی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران.
2- گروه روانشناسی بالینی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران. ،a.masjediarani@sbmu.ac.ir
2- گروه روانشناسی بالینی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران. ،
چکیده: (52 مشاهده)
اهداف ناسازگاری در زوج‌های جوان و عدم حل آن، از علل اصلی جدایی عاطفی و طلاق است که طبعات شخصی و اجتماعی زیادی دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر همدلی عاطفی، انطباق‌پذیری، نارسایی هیجانی و کارکرد زوجی در زوج‌های جوان ناسازگار بود.
مواد و روش ها در این پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل‌شده، از طرح تحقیق دو گروهی همراه با پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با یک پیگیری 6 ماهه استفاده شد. نمونه پژوهش از میان زوج‌های جوان ناسازگار شهرستان یزد بود که در سال 1402 به مراکز مشاوره و طلاق این شهر مراجعه کرده بودند. باتوجه‌به معیارهای ورود براساس روش نمونه‌گیری تصادفی ساده 52 زوج (104 نفر) انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (ACT) و کنترل قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان پیش از اجرای مداخله و پس از آن به‌وسیله ابزارهای «پرسش‌نامه همدلی مهرابیان و اپستین (EES)، پرسش‌نامه انطباق‌پذیری و همبستگی اولسون (FACES-III)، پرسش‌نامه نارسایی هیجانی تورنتو (TAS-20) و پرسش‌نامه کارکرد زوجی اینریچ (ECS)» مورد سنجش قرار گرفتند. گروه آزمایش پروتکل مشخص درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به‌صورت 8 جلسه 60 تا 90 دقیقه‌ای در هر هفته دریافت کردند. گروه کنترل نیز توسط مجری طرح، در هر هفته پیگیری شد اما پروتکل درمانی خاصی برای آن‌ها اجرا نشد و بعد از مرحله پیگیری، پروتکل درمان برای آن‌ها نیز اجرا شد. درنهایت داده‌ها به‌وسیله نرم‌افزار SPSS نسخه 29 تجزیه‌و‌تحلیل شد.
یافته ها نتایج تحلیل کواریانس نشان داد بین میانگین نمرات گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای همدلی عاطفی، انطباق‌پذیری، نارسایی هیجانی و کارکرد زوجی در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تفاوت معناداری وجود داشت (01/P<0). به‌طور مشخص، زوج‌هایی که در گروه آزمایش و تحت مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) قرار گرفتند، پس از پایان مداخله افزایش معناداری در میزان همدلی عاطفی و بهبود در انطباق‌پذیری و کارکرد زوجی نشان دادند، درحالی‌که میزان نارسایی هیجانی آن‌ها به‌طور معناداری کاهش یافت.
نتیجه گیری براساس نتایج به‌دست‌آمده، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) می‌تواند به‌عنوان یک رویکرد مؤثر برای افزایش همدلی عاطفی، کاهش نارسایی هیجانی و بهبود انطباق‌پذیری و کارکرد زوجی در زوج‌های جوان ناسازگار مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین، پیشنهاد می‌شود مراکز مشاوره و مراکز پیشگیری از طلاق از این رویکرد درمانی برای ارتقای کیفیت روابط زوجین و کاهش تعارضات زناشویی بهره‌مند شوند.
مواد و روش ها در این پژوهش کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل‌شده، از طرح تحقیق دو گروهی همراه با پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با یک پیگیری 6 ماهه استفاده شد. نمونه پژوهش از میان زوج‌های جوان ناسازگار شهرستان یزد بود که در سال 1402 به مراکز مشاوره و طلاق این شهر مراجعه کرده بودند. باتوجه‌به معیارهای ورود براساس روش نمونه‌گیری تصادفی ساده 52 زوج (104 نفر) انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (ACT) و کنترل قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان پیش از اجرای مداخله و پس از آن به‌وسیله ابزارهای «پرسش‌نامه همدلی مهرابیان و اپستین (EES)، پرسش‌نامه انطباق‌پذیری و همبستگی اولسون (FACES-III)، پرسش‌نامه نارسایی هیجانی تورنتو (TAS-20) و پرسش‌نامه کارکرد زوجی اینریچ (ECS)» مورد سنجش قرار گرفتند. گروه آزمایش پروتکل مشخص درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به‌صورت 8 جلسه 60 تا 90 دقیقه‌ای در هر هفته دریافت کردند. گروه کنترل نیز توسط مجری طرح، در هر هفته پیگیری شد اما پروتکل درمانی خاصی برای آن‌ها اجرا نشد و بعد از مرحله پیگیری، پروتکل درمان برای آن‌ها نیز اجرا شد. درنهایت داده‌ها به‌وسیله نرم‌افزار SPSS نسخه 29 تجزیه‌و‌تحلیل شد.
یافته ها نتایج تحلیل کواریانس نشان داد بین میانگین نمرات گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای همدلی عاطفی، انطباق‌پذیری، نارسایی هیجانی و کارکرد زوجی در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تفاوت معناداری وجود داشت (01/P<0). به‌طور مشخص، زوج‌هایی که در گروه آزمایش و تحت مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) قرار گرفتند، پس از پایان مداخله افزایش معناداری در میزان همدلی عاطفی و بهبود در انطباق‌پذیری و کارکرد زوجی نشان دادند، درحالی‌که میزان نارسایی هیجانی آن‌ها به‌طور معناداری کاهش یافت.
نتیجه گیری براساس نتایج به‌دست‌آمده، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) می‌تواند به‌عنوان یک رویکرد مؤثر برای افزایش همدلی عاطفی، کاهش نارسایی هیجانی و بهبود انطباق‌پذیری و کارکرد زوجی در زوج‌های جوان ناسازگار مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین، پیشنهاد می‌شود مراکز مشاوره و مراکز پیشگیری از طلاق از این رویکرد درمانی برای ارتقای کیفیت روابط زوجین و کاهش تعارضات زناشویی بهره‌مند شوند.
واژه‌های کلیدی: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)، همدلی‌عاطفی، انطباق‌پذیری، نارسایی هیجانی، کارکرد زوجی
نوع مطالعه: پژوهشي اصيل |
موضوع مقاله:
روانپزشکی و روانشناسی
دریافت: 1403/8/21 | پذیرش: 1404/2/13 | انتشار: 1404/5/10
دریافت: 1403/8/21 | پذیرش: 1404/2/13 | انتشار: 1404/5/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
مجله روانپزشکی و روانشناسی بالینی ایران
تهران، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی ایران
تلفن دانشگاه : 02166506899
تلفن ناشر : 02145355000 - 02145355555
وبسایت: http://ijpcp.iums.ac.ir
ایمیل: ijpcp@iums.ac.ir
