هدف: این بررسی، با هدف تعیین رابطه بین خودکارآمدی ادراک‌شده و راهبردهای مقابله‌ای در موقعیت‌های استرس‌زا انجام شده است.

روش : پژوهش حاضر با شیوه پیمایشی و مقطعی انجام شد. داده‌ها از 373 نفر دانشجویان دانشگاه یزد که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای- تصادفی، از هفت گروه آموزشی، که به فاصله یک ماه (خرداد 1385) انتخاب شده بودند، گردآوری شد. ابزار گردآوری داده‌ها مقیاس راهبردهای مقابله‌ای (CSS-R)، مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSES)، مقیاس درجه‌بندی سازگاری اجتماعی (SRRS)، مقیاس استرس دانشجویان کارشناسی (USQ) و مقیاس ارزیابی چندبعدی رویدادهای استرس‌‌زای زندگی (MASLES) بود. داده‌ها به‌کمک روش تحلیل مؤلفه‌های اصلی، روش همبستگی چندمتغیره، آزمون t مستقل، تحلیل آنووا و رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی تحلیل شدند.

یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری بین پاسخگویان با سطوح مختلف خودکارآمدی ادارک‌شده با توجه به راهبردهای مقابله‌ای (001/0p<) به‌طور کلی و مؤلفه‌های جستجوی حمایت اجتماعی (01/0p<)، مقابله اجتنابی (001/0p<)، مقابله هیجان‌مدار (01/0p<)، مقابله فعالانه (01/0p<) و خویشتن‌داری (01/0p<) دیده شد. تحلیل رگرسیون چندگانه سلسله مراتبی نیز نشان داد که متغیر خودکارآمدی ادراک‌شده، 3/20% از واریانس متغیر راهبردهای مقابله‌ای را تبیین نموده است.

نتیجه‌گیری: بهره‌گیری بیشتر افراد با خودکارآمدی بالا از راهبردهای مقابله‌ای مسأله‌مدار، و کاربرد بیشتر افراد با خودکارآمدی پایین از راهبردهای مقابله‌ای هیجان‌مدار، مقابله اجتنابی و خویشتن‌داری، مورد تردید قرار می‌گیرد.