دوره 27، شماره 4 - ( زمستان 1400 )
جلد 27 شماره 4 صفحات 439-428 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سمانه فرنیا1 
، الهام مه تیان1 ، مهران ضرغامی1 ، پریسا اسلامی پرکوهی2 ، آیدا عمادیان3 ، نرجس هندویی4
، الهام مه تیان1 ، مهران ضرغامی1 ، پریسا اسلامی پرکوهی2 ، آیدا عمادیان3 ، نرجس هندویی4
1- گروه روانپزشکی، مرکز تحقیقات روانپزشکی و علوم رفتاری،پژوهشکده اعتیاد، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران
2- متخصص پزشکی اجتماعی، واحد ترجمان دانش، معاونت تحقیقات و فناوری، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران.
3- گروه داروسازی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران.
4- گروه داروسازی بالینی، مرکز تحقیقات روانپزشکی و علوم رفتاری، پژوهشکده اعتیاد، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران. ،nhendoei@mazums.ac.ir
2- متخصص پزشکی اجتماعی، واحد ترجمان دانش، معاونت تحقیقات و فناوری، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران.
3- گروه داروسازی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران.
4- گروه داروسازی بالینی، مرکز تحقیقات روانپزشکی و علوم رفتاری، پژوهشکده اعتیاد، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران. ،
چکیده: (5155 مشاهده)
اهداف: هدف مطالعه حاضر عبارت است از بررسی اثربخشی و ایمنی افزودن پرگابالین به رژیم درمانی آنتی‌سایکوتیک در درمان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای مزمن به مدت شش هفته.
مواد و روش ها: از میان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای مزمن بستری با علائم بالینی پایدار، 48 بیمار به روش دردسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی، در دو گروه پرگابالین و دارونما قرار گرفتند (در هر گروه 24 نفر). بیماران در گروه مداخله، در سه هفته اول روزانه 75 میلی‌گرم، و از هفته چهارم روزانه 150 میلی‌گرم پرگابالین همراه با رژیم استاندار آنتی‌سایکوتیک دریافت کردند. در ابتدای مطالعه و در هفته‌های سوم و ششم پس از شروع آن، اثربخشی پرگابالین با سنجه ارزیابی علائم مثبت و منفی (PANSS) و عوارض حرکتی با سنجه‌های سیمپسون آنگوس کره-آتتوز (SAS) و رتبه بندی رفتاری بارنز آکاتیزیا(BARS) بررسی شد. از لحاظ آماری، P کمتر از 0/05 به عنوان معناداری در نظر گرفته شد.
یافته ها: بر پایه خُرده‌سنجه‌های مثبت، منفی، سایکوپاتولوژی عمومی و امتیاز کلی ارزیابی علائم مثبت و منفی، در پایـان هفتـه ششم درمـان، تغییر آماری معناداری در شدت علائم بیماران در هر گروه و همچنین بین دو گروه وجود نداشت. بر اساس نمرات سنجه‌های سیمپسون آنگوس کره-آتتوز و رتبه بندی رفتاری بارنز آکاتیزیا و فراوانی عوارض جانبی، در پایان هفته ششم، تفاوت آماری معناداری بین دو گروه درمان مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: افزودن روزانه 150 میلی‌گرم پرگابالین به رژیم استاندار آنتی‌سایکوتیک، در بهبود علائم سایکوتیک بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای مزمن مؤثر نیست، اما به‌خوبی تحمل می‌شود..
مواد و روش ها: از میان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای مزمن بستری با علائم بالینی پایدار، 48 بیمار به روش دردسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی، در دو گروه پرگابالین و دارونما قرار گرفتند (در هر گروه 24 نفر). بیماران در گروه مداخله، در سه هفته اول روزانه 75 میلی‌گرم، و از هفته چهارم روزانه 150 میلی‌گرم پرگابالین همراه با رژیم استاندار آنتی‌سایکوتیک دریافت کردند. در ابتدای مطالعه و در هفته‌های سوم و ششم پس از شروع آن، اثربخشی پرگابالین با سنجه ارزیابی علائم مثبت و منفی (PANSS) و عوارض حرکتی با سنجه‌های سیمپسون آنگوس کره-آتتوز (SAS) و رتبه بندی رفتاری بارنز آکاتیزیا(BARS) بررسی شد. از لحاظ آماری، P کمتر از 0/05 به عنوان معناداری در نظر گرفته شد.
یافته ها: بر پایه خُرده‌سنجه‌های مثبت، منفی، سایکوپاتولوژی عمومی و امتیاز کلی ارزیابی علائم مثبت و منفی، در پایـان هفتـه ششم درمـان، تغییر آماری معناداری در شدت علائم بیماران در هر گروه و همچنین بین دو گروه وجود نداشت. بر اساس نمرات سنجه‌های سیمپسون آنگوس کره-آتتوز و رتبه بندی رفتاری بارنز آکاتیزیا و فراوانی عوارض جانبی، در پایان هفته ششم، تفاوت آماری معناداری بین دو گروه درمان مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: افزودن روزانه 150 میلی‌گرم پرگابالین به رژیم استاندار آنتی‌سایکوتیک، در بهبود علائم سایکوتیک بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیای مزمن مؤثر نیست، اما به‌خوبی تحمل می‌شود..
نوع مطالعه: پژوهشي اصيل |
موضوع مقاله:
روانپزشکی و روانشناسی
دریافت: 1399/8/6 | پذیرش: 1399/11/7 | انتشار: 1400/10/11
دریافت: 1399/8/6 | پذیرش: 1399/11/7 | انتشار: 1400/10/11
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |