مقدمه
در اواخر سال 2019 با اولین گزارش از بیماری کووید 19 در ووهان چین که سپس به نقاط دیگر کره زمین منتقل شد، جهان با چالش جدیدی روبه‌رو شد. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت ویروس کووید 19 ما را در معرض یک بحران جهانی و خطر سلامت عمومی قرار داده است [1]. پاندمی و اثرات آن نظیر قرنطینه و فاصله‌گذاری اجتماعی روی بخش‌های مختلف زندگی انسان‌ها تأثیرگذار بوده است. بخش مهمی از آن، عوارض روان‌پزشکی گزارش شده در پیِ پاندمی کووید 19 شامل ترس، اضطراب و نگرانی بوده است [2، 3]. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ممکن است ویروس کووید 19 مغز را درگیر کند [4] و منجر به بروز علائم نورو سایکیاتریک در 36 درصد افراد بستری شود [5]. همچنین علاوه بر اثرات روانی و اجتماعی، درگیری سیستم بهداشت با مدیریت و درمان این بیماری باعث کاهش دسترسی سایر بیماران به خدمات سلامت و بروز مسائل و مشکلاتی در مراقبت‌های بهداشتی در بیماران چه به صورت سرپایی یا بستری شده است.
در یک مطالعه، بخش‌های روان‌پزشکی به عنوان محل بسیار مناسب جهت انتشار ویروس شناسایی شدند [6]. بستری بودن در بخش‌های بیمارستان سبب تماس با دیگر افراد شده و منجر به افزایش احتمال آلودگی و ابتلا به کووید 19 می‌شود. در یک گزارش از بیمارستان روان‌پزشکی چین پنجاه بیمار با اختلال روان‌پزشکی بستری در بخش و پنجاه نفر از متخصصان بهداشت روان به بیماری کووید 19 مبتلا شدند [7]. 
در گزارشی دیگر اعلام شد که 323 بیمار با اختلال شدید روان‌پزشکی به کووید 19 مبتلا شده‌اند [8]. شاید یک دلیل این فراوانی، استفاده کمتر کارکنان و کادر درمان از وسایل محافظتی کامل و پیشرفته در بخش‌های روان‌پزشکی نسبت به بخش‌های اورژانس و مراقبت‌های ویژه باشد. مسئله دیگر بستری طولانی مدت و خودمراقبتی کمتر در بیماران روان‌پزشکی است [9]. همچنین به دلیل لزوم بستری بودن این بیماران حتی در صورت وجود علائم کووید 19 بیماران قابل ترخیص جهت قرنطینه خانگی نیستند [10]. این موارد درنهایت منجر به نگرانی و استرس بیمار و همراهان در طی بستری در بیمارستان می‌شود و به کاهش تمایل بیماران به بستری منجر می‌شود که در درمان بیماران تأثیرگذار است.
چند مطالعه تاکنون در مورد اثرات پاندمی روی سلامت روان جمعیت عمومی [11، 12، 13]، بیماران روان‌پزشکی [14]، کارکنان بهداشت [15، 16، 17] و کارکنانی که به کار برگشته‌اند [18]، انجام شده، ولی مطالعه کمی روی بیماران روان‌پزشکی انجام شده است. هدف مطالعه، بررسی تنش‌ها و نگرانی‌های بیماران بستری در بخش روان‌پزشکی و مراقبان آنان در زمان همه‌گیری بیماری کووید 19 در ایران است، به امید آنکه با شناسایی و کنترل عوامل ایجاد‌کننده نگرانی و استرس ‌در این گروه، خدمت‌رسانی و مراقبت بهتر از بیماران ممکن شود. 
روش
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی است. ملاک ورود نمونه‌ها به مطالعه به شرح ذیل بود: 1. بیماران با بازه سنی 18 تا 65 سال که با تشخیص اختلالات اصلی روان‌پزشکی (شامل اسکیزوفرنیا، اختلال اسکیزوافکتیو، اختلال دوقطبی نوع یک و دو، اختلال افسردگی اساسی و یا وابستگی به مواد مخدر) بستری، 2. تشخیص توسط روان‌پزشکان عضو هیئت علمی دانشگاه و دارای مدرک بورد تخصصی این رشته و بر اساس معیارهای بالینی پنجمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی)(DSM 5) [19]، 3. ترخیص بیمار در بازه زمانی یکم اسفند 98 تا دهم فروردین 99 به شرط آنکه حداقل یک هفته از بستری آن‌ها در زمان همه‌گیری کووید 19 باشد (هم‌زمان با آغاز و اوج‌گیری همه‌گیری کووید 19)، 4. ابتلا به نوع شدید و حاد بیماری، 5. توانایی بیمار برای شرکت در مطالعه، 6. زندگی در تهران و یا شهرهایی با حداقل مسافت که امکان دسترسی به بیمار فراهم باشد، 7. در دسترس بودن شماره تماس و نشانی بیمار، 8. میل شخصی بیمار و یا قیّم او به شرکت در این مطالعه.
 همچنین ناتمام ماندن مصاحبه، قرارگیری تحت تأثیر حاد مواد محرک یا مخدر معیارهای خروج از مطالعه بودند. نمونه‌گیری به‌ صورت غیراحتمالی ساده (نمونه‌های در دسترس) بود. از شصت نفر بیمار ‌دارای شرایط فوق، 48 بیمار و مراقب وارد مطالعه شدند و دوازده مورد نیز به تماس با شماره‌های درج ‌شده در پرونده پاسخ ندادند. مراقب بیمار، شخصی است که در زمان بستری بیمار به عنوان قیّم یا ولی قانونی وی را با مسئولیت خود بستری کرده بود و شماره تلفن ثابت یا تلفن همراه او در پرونده ثبت شده بود.
داده‌های مطالعه از طریق مصاحبه تلفنی با مراقبان و در حد امکان با خود بیماران به ‌دست آمد. پرسش‌نامه شامل ده سؤال بود و با یک سؤال باز آغاز می‌شد: این مدت چگونه بود و چه مشکلاتی داشتید؟ سپس ده سؤال در مورد نگرانی‌ها و مشکلات بیمار و مراقبان در مورد کیفیت خدمات درمانی، احتمال ابتلا به کووید 19 در زمان بستری، پیگیری درمان و رضایت بیماران و خانواده‌ها از نحوه ارائه خدمات پس از شروع همه‌گیری کووید 19 از بیمار / مراقب پرسیده می‌شد و در انتها سؤال می‌شد که آیا مورد یا نگرانی دیگری برای اظهار وجود دارد یا خیر؟
از بیماران و مراقبان آن‌ها خواسته شد تا شدت نگرانی‌های خود را در قالب پاسخ به سؤالات، با نمره‌دهی صفر تا 10 مشخص کنند که در آن صفر به ‌معنی فقدان هر گونه نگرانی و 10 به ‌معنی شدیدترین نگرانی قابل تصور برای فرد پاسخگو بود. در انتها نیز از آن‌ها در مورد سایر مواردی که موجب نگرانی بوده و در پرسش‌نامه مطرح نشده است، سؤال شد. همچنین تمایل بیمار به استفاده از خدمات غیرحضوری بررسی شد. روایی محتوایی این پرسش‌نامه توسط پنج نفر از اعضای هیئت علمی گروه روان‌پزشکی دانشگاه علوم‌پزشکی ایران و بر اساس معیارهای لاوشه تأیید شد [20] و روایی صوری از راه مصاحبه تمرینی ابتدایی با پنج بیمار مشخص شد. مصاحبه‌ها توسط پنج دستیار روان‌پزشکی / روان‌پزشک انجام شد. پیش از شروع مصاحبه‌های اصلی این افراد در یک کارگاه سه‌ساعته آموزش دیدند و با هم هماهنگ شدند.
علاوه ‌بر این سؤالات، در مورد هر فرد شرکت‌کننده (بیمار) در مطالعه، شماره پرونده، تشخیص یا تشخیص‌های روان‌پزشکی مندرج در پرونده آخرین بستری بیمار، سن، جنس، وضعیت تأهل، بخش بستری، تاریخ بستری و تاریخ ترخیص ثبت می‌شد. برای ورود به مطالعه، در ابتدای تماس تلفنی هدف از این مطالعه برای مراقبان و بیماران شرح داده شد و رضایت شفاهی آنان برای مشارکت در طرح جلب شد. هر مصاحبه حدود 30 دقیقه طول کشید. ممکن بود بیمار و یا مراقب به برخی سؤالات پرسش‌نامه پاسخ ندهند. در محاسبه فراوانی، میانگین و انحراف معیار نهایی برای هر سؤال داده‌های موجود مورد ارزیابی قرار گرفت. 
داده‌های به ‌دست ‌آمده با استفاده از آماره‌های فراوانی و فراوانی نسبی، میانگین و انحراف معیار توسط نرم‌افزار Excel توصیف شد. 
یافته‌ها
از 48 بیمار مورد بررسی 35 نفر (27/9 درصد) مرد و 13 نفر  (72/1 درصد) زن بودند. 26 نفر (45/2 درصد) از شرکت‌کننده‌ها مجرد، 18 نفر (73/5 درصد) متأهل و 4 نفر (8/3 درصد) طلاق ‌گرفته بودند. از 48 بیماری که وارد مطالعه شدند 19 بیمار (39/6 درصد) با تشخیص اختلال دو قطبی نوع یک و اسکیزوفرنیا، 10 بیمار (20/8 درصد) با تشخیص، 14 نفر (29/2 درصد) با تشخیص اختلال روان‌پریشی ناشی از مواد، 3 بیمار (6/3 درصد) با تشخیص اختلال شخصیت مرزی، یک بیمار (2/1 درصد) با تشخیص اختلال اسکیزوفرنیا و یک بیمار (2/1 درصد) نیز با تشخیص اختلال هذیان بستری بودند.
شدیدترین مشکل یا نگرانی مراقبان بیماران در زمان بستری نگرانی از ابتلای بیمار به کووید 19(6/2 از 10) بود و پس از آن، به ‌ترتیب، عدم دسترسی به پزشک معالج، عدم امکان حضور و پیگیری بیمار به ‌علت نگرانی شخصی از ابتلا به کووید 19 یا رعایت قرنطینه عدم وجود امکان ملاقات با بیمارو عدم امکان دسترسی به بیمار (جدول شماره 1). 

نتایج حاصل از بررسی مشکلات یا نگرانی‌های مراقبان بیمار پس از ترخیص بیمار نشان داد که شدیدترین نگرانی مراقبان در مورد دسترسی نداشتن به پزشک معالج (5/5 از 10) بود و پس از آن عدم امکان حضور و پیگیری مجدد بیمار به‌علت نگرانی شخصی از ابتلا به کووید 19 یا رعایت قرنطینه(در صورت وجود علائم) بود (5/5 از 10)، احتمال عود زودهنگام بیماری (5/4 از 10)، تعطیلی درمانگاه (5/1 از 10)، احتمال ابتلای بیمار به کووید 19 در زمان بستری (4/9 از 10) و بهبود نیافتن کامل بیمار در زمان بستری (4/6 از 10) قرار داشت. نگرانی از اتمام داروهای بیمار کمترین نگرانی (4/1 از 10) را در مراقبان بیمار ایجاد کرده بود (جدول شماره 1).
بیشترین نگرانی بیماران در زمان بستری، به‌ ترتیب، نداشتن امکان ملاقات با خانواده (5/1 از 10) نگرانی از ابتلا به کووید-19 (5 از 10) عدم دسترسی به پزشک معالج (4/5 از 10) و کمترین نگرانی از عدم امکان تماس با خانواده (3/9 از 10) بود (جدول شماره 2). 

تأثیر منفی قرنطینه در احتمال برگشت بیماری (4/2 از 10)، دخالت افرادی که با بیمار زندگی می‌کنند در مسائل وی در مدت قرنطینه (4 از 10)، تأثیر قرنطینه بر روابط بیمار با افراد خانواده  (3/7 از 10) و وضعیت کسب‌و‌کار و درآمد بیمار یا مراقب او در شیوع کرونا (3/3 از 10) به ترتیب نگرانی‌های بیماران در دوران پس از ترخیص بود. 19 نفر (42/22 درصد) از بیماران تمایل داشتند که به ‌صورت غیرحضوری ویزیت شوند. نُه نفر (47/4) از این بیماران به واتس‌اپ دسترسی داشتند و مایل بودند از این راه به ‌شکل غیرحضوری ویزیت شوند. دو نفر (5/01 درصد) از بیماران تمایل داشتند با اسکایپ و نُه نفر (4/47 درصد) با تلفن ویزیت شوند. تمایل بیماران موافق ویزیت غیرحضوری به استفاده از برنامه‌های مختلف به شرط داشتن تلفن هوشمند مجدد ارزیابی شد که تفاوت معناداری نداشت.
بحث 
این مطالعه جهت بررسی منابع استرس و نگرانی‌های بیماران دچار اختلالات شدید روان‌پزشکی در دوران همه‌گیری عفونت کووید 19 انجام شده است. نتایج این مطالعه نشان داد در زمان بستری بیشترین نگرانی همراهان و مراقبان این بیماران ترس از مبتلا شدن بیمار به کووید 19 و بیشترین نگرانی بیماران عدم امکان ملاقات با همراهان بود. پس از ترخیص، عدم امکان حضور و پیگیری مجدد بیمار بیشترین نگرانی در مراقبان را ایجاد می‌کرد.
درمان بیماران روان‌پزشکی در دوران همه‌گیری کووید 19 با چالش‌های زیاد روبه‌روست و این بیماری یک چالش جدید برای واحد روان‌پزشکی بستری است. پاندمی کووید 19 از یک سو، سبب افزایش نیاز به مراقبت‌های بهداشتی روانی در بیماران دچار اختلالات روان‌پزشکی شده است و از سوی دیگر، با کاهش دسترسی به خدمات‌رسانی در زمینه بهداشت روان در بسیاری از کشورها همراه بوده و میزان خدمات بهداشت روان کاهش پیدا کرده است [21، 22].
در حالی که بسیاری از واحدهای بیمارستانی بیماران عفونی را درمان می‌کنند‌، مشکلات مربوط به بخش روان‌پزشکی متفاوت است. واحدهای روان‌پزشکی برای کنترل عفونت تهاجمی تنظیم نشده‌اند، کارکنان و بیماران به‌ طور معمول لباس محافظ کامل نمی‌پوشند و افراد مبتلا به اختلالات روانی نیز تعامل کمی با کادر درمان جهت رعایت کامل مسائل بهداشتی دارند. درمان اختلالات روان‌پزشکی شامل تعامل اجتماعی در گروه‌ها و جلسات کاردرمانی می‌شود. این بیماران در مکانی عمومی غذا می‌خورند و در اتاق‌ها و فضاهای مشترک با هم تلویزیون تماشا می‌کنند.
در بسیاری از بخش‌های روان‌پزشکی و از جمله در بیمارستان روان‌پزشکی ایران، استفاده از تلفن همراه مجاز نیست و بیماران مجبورند از تلفن‌های عمومی استفاده کنند. بیماران دچار اختلالات روان‌پزشکی ممکن است در برابر اقدامات بهداشتی مقاومت کنند و ممکن است به فضای شخصی دیگران وارد شوند. همچنین برخی از بیماران در بخش روان‌پزشکی حاد ممکن است دچار اضطراب، عدم همکاری و حتی خشونت شوند و کنترل این موارد به تماس فیزیکی نزدیک نیاز دارد. ضمناً برخی بیماران بدون علائم تنفسی برای پذیرش روان‌پزشکی مراجعه می‌کنند و بستری می‌شوند و بعد دچار عفونت کووید 19 می‌شوند یا علائم آن‌ها پس از بستری بروز می‌کند و در عین حال، امکان تشخیص زودهنگام این افراد وجود ندارد. بنابراین، ممکن است بین بیماران هر بخش، بیماران بخش‌های مختلف، کارکنان بیمارستان و بازدیدکنندگان عفونت منتقل شود [23].
در حد بررسی ما، مطالعه مشابهی در منابع پزشکی پیدا نشد. در مطالعه مانودر و همکاران در سال 2003، در بیماران ایزوله‌شده در زمان سارس، ترس، تنهایی، بی‌حوصلگی و خشم بیشترین احساسات تجربه ‌شده در بیماران بودند [24]. در مطالعه‌ای که ما انجام دادیم، بیشترین نگرانی در مورد ابتلا به کووید 19 و سپس به ‌ترتیب شدت، نگرانی به علت عدم دسترسی به پزشک، عدم امکان حضور و پیگیری بیماری به ‌علت ترس از ابتلا به کووید 19 یا عدم رعایت قرنطینه، نداشتن امکان ملاقات با بیمار و عدم امکان تماس با بیماران بود.
به نظر می‌رسد همه‌گیری عفونت و ایزوله شدن بر مراقبت و درمان بیماران تأثیرگذار است. در مطالعه کرکلند و وینشتاین نشان داده شد میزان ورود کارکنان سلامت به اتاق افراد ایزوله نصف موارد دیگر است و همچنین تماس فیزیکی پرسنل در طول دوره بستری با بیماران بسیار کمتر بوده است [25]. در مطالعه سینت و همکاران معاینه بیماران ایزوله توسط استادان و پزشکان درمانگر بخش به ‌طور معناداری کمتر از سایر بیماران بود، ولی معاینه توسط رزیدنت ارشد کاهش نیافته بود. در این مطالعه نداشتن امکان ملاقات با بیمار توسط مراقبان باعث نگرانی بیماران شده بود [26].
در مطالعه استلفوکس و همکاران نیز اشتباهات بیشتری در مراقبت از بیماران ایزوله رخ داده بود و عوارض درمان افزایش یافته بود. برای مثال، احتمال عدم ثبت علائم حیاتی بیشتر بود و حتی روزهایی بدون ثبت گزارش پرستاری وجود داشت [27]. در یک مرور سیستماتیک، ایزوله کردن بیماران روی سلامت روان، مراقبت و رضایت بیماران اثر منفی داشت [28]. در مطالعه ما نیز نداشتن امکان ملاقات با بیمار و عدم امکان تماس با بیمار هم در بیمار و هم در مراقبان باعث افزایش اضطراب و نگرانی شده بود و احتمال دسترسی نداشتن به پزشک معالج و تعطیلی درمانگاه نگرانی زیادی را ایجاد کرده بود و مراقبان نگران آلوده شدن بیماران به کووید 19 بودند. این مسائل، همراه با ترس‌های پرسنل درمان، در درمان کامل بیماران تأثیرگذار به نظر می‌رسد، اگرچه لازم است در این مورد بررسی اختصاصی انجام شود. 
راهکارهایی برای کاهش اضطراب در بیماران و مراقبان پیشنهاد شده است. این همه‌گیری کووید 19 و چالش‌های جدید ناشی از آن سبب تجربیات و درس‌هایی شده که به تغییر در سیستم سلامت و تطابق با شرایط همه‌گیری منجر شده است. استفاده از تماس‌های غیرحضوری، فضاهای مجازی، ایجاد فضا‌های گوناگون و مناسب برای ویزیت بیماران، محدود کردن تعداد بیماران بستری و آزمایش قبل از بستری، آماده کردن محل‌های ایزوله کردن، محدود کردن ملاقات و رفت‌وآمد، آموزش و نیز استفاده از وسایل حفاظتی مناسب، راهکارهایی است که در مطالعات مختلف بیان شده است [29، 30]. این تجربه در موارد احتمالی آینده قابل استفاده است. آموزش دادن به بیماران و دادن اطلاعات کامل سبب کاهش اضطراب بیماران بستری می‌شود. همچنین مطالعات انجام ‌شده داشتن ارتباط برخط با اطرافیان و پزشک را باعث کاهش اضطراب و افزایش حس کنترل بیمار بر شرایط عنوان کرده‌اند [31، 32]. در مطالعه ما نیز بیماران تمایل داشتند به ‌صورت غیرحضوری ویزیت شوند که تمایل به ارتباط، بیشتر از راه واتس‌اپ و در درجه بعد با اسکایپ بود.
از طرفی، این مطالعه با محدودیت‌هایی نیز همراه بود. مهم‌ترین این محدودیت‌ها شامل تعداد کم شرکت‌کنندگان، در دسترس نبودن مراقبان اصلی در برخی موارد، تماس تلفنی با بیماران که احتمالاً نتایجی متفاوت با ملاقات حضوری دارد، در نظر نگرفتن شدت بیماری افراد و استفاده از بیماران یک بیمارستان تک‌تخصصی بود که تعمیم‌بخشی نتایج مطالعه را محدود می‌کند. 
نتیجه‌گیری
در زمان بستری مهم‌ترین نگرانی همراهان و مراقبان بیماران دچار اختلالات شدید روان‌پزشکی ترس مبتلا شدن بیمار به کووید 19 و مهم‌ترین نگرانی بیماران عدم امکان ملاقات با همراهان بود. پس از ترخیص، عدم امکان حضور و پیگیری مجدد بیمار بیشترین نگرانی در مراقبان را ایجاد می‌کرد. ایجاد فضا‌های مناسب برای ویزیت بیماران، استفاده از تماس‌های غیرحضوری، فضاهای مجازی، محدود کردن تعداد بیماران بستری و آزمایش کووید 19 قبل از بستری، آماده کردن محل‌های ایزوله کردن، محدود کردن ملاقات و رفت‌وآمد، آموزش و استفاده از وسایل حفاظتی مناسب راهکارهایی است که در این دوره جهت کاهش نگرانی همراهان و مراقبان هست.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
طرح مزبور در پژوهشکده پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی، مرکز تحقیقات بهداشت روان دانشگاه علوم‌پزشکی ایران، هسته سلامت روان اجتماع تصویب شده است (کد اخلاق IR.IUMS.REC.1398.1342).

حامی مالی
این مقاله حاصل کاری پژوهشی است که در فاز نیازسنجی مطالعه «اقدام پژوهی برای اجرای یک مداخله روان‌شناختی برای ارتقای سلامت روان کادر درمان درگیر با بیماری کرونا» در پژوهشکده پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی، مرکز تحقیقات بهداشت روان دانشگاه علوم‌پزشکی ایران، هسته سلامت روان اجتماع توسط نویسندگان طراحی و اجرا شده است. 

مشارکت نویسندگان
مفهوم سازی، بصری‌سازی، نظارت، مدیریت پروژه: امیر حسین جلالی ندوشن؛ روش‌شناسی، اعتبار سنجی: کاوه علوی؛ تحلیل، تحقیق و بررسی منابع: پورشاد پورضرابیان، کاوه علوی؛ نگارش پیش‌نویس:سعیده شیردل، مرجان شکرانی، مریم سادات علوی؛ ویراستاری و نهایی‌سازی نوشته: سعیده شیردل.

تعارض منافع
نویسندگان هیچ‌گونه تعارض منافعی در مورد یافته‌های پژوهشی حاضر ندارند.

تشکر و قدردانی
نویسندگان مقاله از همکاری دکتر آرمین هیربد مبارکه، دکتر مهدی حسینی آدرمنابادی و دکتر مریم باباپور دستیاران روان‌پزشکی که در بخشی از فرایند گردآوری داده‌ها همکاری داشتند، سپاسگزاری می‌‌کنند. همچنین قدردان اعضای کمیته روان‌پزشکی جامعه‌نگر گروه روان‌پزشکی دانشگاه علوم‌پزشکی ایران هستیم که در اجرای این کار به ما مشورت دادند.


 

References
1.Li L. Challenges and priorities in responding to COVID-19 in inpatient psychiatry. Psychiatric Services. 2020; 71(6):624-6. [DOI:10.1176/appi.ps.202000166] [PMID]
2.Brooks SK, Webster RK, Smith LE, Woodland L, Wessely S, Greenberg N, et al. The psychological impact of quarantine and how to reduce it: Rapid review of the evidence. The Lancet. 2020; 395:912-20. [DOI:10.1016/S0140-6736(20)30460-8]
3.Gardner PJ, Moallef P. Psychological impact on SARS survivors: Critical review of the English language literature. Canadian Psychology/Psychologie Canadienne. 2015; 56(1):123-35. [DOI:10.1037/a0037973]
4.Li Z, Huang Y, Guo X. The brain, another potential target organ, needs early protection from SARS-CoV-2 neuroinvasion. Science China. Life sciences. 2020; 63(5):771-3. [DOI:10.1007/s11427-020-1690-y]
5.Mao L, Jin H, Wang M, Hu Y, Chen S, He Q, et al. Neurologic Manifestations of Hospitalized Patients With Coronavirus Disease 2019 in Wuhan, China. JAMA Neurology. 2020; 77(6):683-90. [DOI:10.1001/jamaneurol.2020.1127] [PMID] [PMCID]
6.Kim S-W, Su K-P. Using psychoneuroimmunity against COVID-19. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 87:4-5. [DOI:10.1016/j.bbi.2020.03.025] [PMID] [PMCID]
7.7National Health Commission of China. 323 patients with severe mental disorders were diagnosed with new coronary pneumonia (in Chinese) [Internet]. 2020 [Update 2020 February 19]. Available from: http://www.bjnews.com.cn/news/2020/02/18/691444.html
8.National Health Commission of China. 323 patients with severe mental disorders were diagnosed with new coronary pneumonia (in Chinese) [Internet]. 2020 [Update 2020 December 20]. Available from: http://www.bjnews.com.cn/news/2020/02/18/691444.html
9.Li W, Yang Y, Liu ZH, Zhao YJ, Zhang Q, Zhang L, et al. Progression of mental health services during the COVID-19 outbreak in China. International Journal of Biological Sciences. 2020; 16(10):1732-8. [DOI:10.7150/ijbs.45120] [PMID] [PMCID]
10.Prunier P, Buongiorno PA. Guidelines for acute inpatient psychiatric treatment review. General Hospital Psychiatry. 1989; 11:278-81. [DOI:10.1016/0163-8343(89)90076-5]
11.Li Z, Ge J, Yang M, Feng J, Qiao M, Jiang R, et al. Vicarious traumatization in the general public, members, and non-members of medical teams aiding in COVID-19 control. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 88: 916–9. [DOI:10.1101/2020.02.29.20029322]
12.Qiu JY, Zhou DS, Liu J, Yuan TF. Mental Wellness system for COVID-19. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 87:51-2. [DOI:10.1016/j.bbi.2020.04.032] [PMID] [PMCID]
13.Wang C, Pan R, Wan X, Tan Y, Xu L, Ho CS, et al. Immediate psychological responses and associated factors during the initial stage of the 2019 coronavirus disease (COVID-19) epidemic among the general population in China. International Journal of Environmental Research and Public Health. 2020; 17(5):1729. [DOI:10.3390/ijerph17051729] [PMID] [PMCID]
14.Zhang J, Lu H, Zeng H, Zhang S, Du Q, Jiang T, et al. The differential psychological distress of populations affected by the COVID-19 pandemic. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 87:49-50. [DOI:10.1016/j.bbi.2020.04.031] [PMID] [PMCID]
15.Chew NWS, Lee GKH, Tan BYQ, Jing M, Goh Y, Ngiam NJH, et al. A multinational, multicentre study on the psychological outcomes and associated physical symptoms amongst healthcare workers during COVID-19 outbreak. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 88:559-65. [DOI:10.1016/j.bbi.2020.04.049] [PMID] [PMCID]
16.Mukhtar S. Mental health and emotional impact of COVID-19: Applying health belief model for medical staff to general public of Pakistan. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 87:28-9. [DOI:10.1016/j.bbi.2020.04.012] [PMID] [PMCID]
17.Shi Y, Wang J, Yang Y, Wang Z, Wang G, Hashimoto K, et al. Knowledge and attitudes of medical staff in Chinese psychiatric hospitals regarding COVID-19. Brain, Behavior, & Immunity-Health. 2020; 4:100064. [DOI:10.1016/j.bbih.2020.100064] [PMID] [PMCID]
18.Catalano G, Houston SH, Catalano MC, Butera AS, Jennings SM, Hakala SM, et al. Anxiety and depression in hospitalized patients in resistant organism isolation. Southern Medical Journal. 2003; 96(2):141-6. [DOI:10.1097/01.SMJ.0000050683.36014.2E] [PMID]
19.Association AP. Diagnostic and statistical manual of mental disorders. Washington, DC: American Psychiatric Association; 2013. https://dsm.psychiatryonline.org/doi/book/10.1176/appi.books.9780890425596#
20.Lawshe CH. A quantitative approach to content validity. Personnel Psychology. 1975; 28(4):563-75. [DOI:10.1111/j.1744-6570.1975.tb01393.x]
21.Tan W, Hao F, McIntyre RS, Jiang L, Jiang X, Zhang L, et al. Is returning to work during the COVID-19 pandemic stressful? A study on immediate mental health status and psychoneuroimmunity prevention measures of Chinese workforce. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 87:84-92. [DOI:10.1016/j.bbi.2020.04.055] [PMID] [PMCID]
22.Montemurro N. The emotional impact of COVID-19: From medical staff to common people. Brain, Behavior, and Immunity. 2020; 87:23-4. [DOI:10.1016/j.bbi.2020.03.032] [PMID] [PMCID]
23.Miller D. Coronavirus on the inpatient unit: A new challenge for psychiatry. Clin Psychiatry News. 2020. https://www.medscape.com/viewarticle/926834
24.Maunder R, Hunter J, Vincent L, Bennett J, Peladeau N, Leszcz M, et al. The immediate psychological and occupational impact of the 2003 SARS outbreak in a teaching hospital. Canadian Medical Association Journal. 2003; 168(10):1245-51. [PMCID]
25.Kirkland KB, Weinstein JM. Adverse effects of contact isolation. The Lancet. 1999; 354(9185):1177-8. [DOI:10.1016/S0140-6736(99)04196-3]
26.Saint S, Higgins LA, Nallamothu BK, Chenoweth C. Do physicians examine patients in contact isolation less frequently? A brief report. American Journal of Infection Control. 2003; 31(6):354-6. [DOI:10.1016/S0196-6553(02)48250-8]
27.Stelfox HT, Bates DW, Redelmeier DA. Safety of patients isolated for infection control. JAMA. 2003; 290(14):1899-905. [DOI:10.1001/jama.290.14.1899] [PMID]
28.Abad C, Fearday A, Safdar N. Adverse effects of isolation in hospitalised patients: A systematic review. Journal of Hospital Infection. 2010; 76(2):97-102. [DOI:10.1016/j.jhin.2010.04.027] [PMID] [PMCID]
29.Kozloff N, Mulsant BH, Stergiopoulos V, Voineskos AN. The COVID-19 global pandemic: Implications for people with schizophrenia and related disorders. Schizophrenia Bulletin. 2020; 46(4):752-7. [DOI:10.1093/schbul/sbaa051] [PMID] [PMCID]
30.Li L. Planning for a psychiatric COVID-19-positive unit. Clin Psychiatry News. 2020. https://www.mdedge.com/psychiatry/article/222331/coronavirus-updates/planning-psychiatric-covid-19-positive-unit/page/0/2?sso=true
31.Knowles HE. The experience of infectious patients in isolation. Nursing times. 1993; 89(30):53-6. [PMID]
32.Holland J, Plumb M, Yates J, Harris S, Tuttolomondo A, Holmes J, et al. Psychological response of patients with acute leukemia to germ-free environments. Cancer. 1977; 40(2):871-9. [DOI:10.1002/1097-0142(197708)40:23.0.CO;2-Y]