چکیده

هدف از برنامه ریزی نیروی انسانی در نظام ارائه خدمات بهداشتی، داشتن تعداد کافی نیروی انسانی کارآمد در تمامی حرفه‏های مورد نیاز است که به‏طور متناسب از نظر جغرافیایی، جنسی و سازمانی توزیع شده باشند. هر گونه اشکال در برنامه‏ریزی، ناهماهنگی میان عرضه و تقاضا را به دنبال دارد. برنامه‏ریزی در زمینه نیروی انسانی روانپزشکی نیز از همین قانون پیروی می‏کند. تغییر شرایط اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و به دنبال آن افزایش بار اختلالهای روانی، لزوم اجرای گسترده‏تر برنامه‏های بهداشت روان و ضرورت توجه به برنامه‏ریزی درست نیروی انسانی را به دلیل نقش کلیدی و رهبری که در موفقیت این برنامه‏ها ایفا می‏کند، بیش از پیش توجیه می‏نماید. هدف این نوشتار بررسی جنبه‏های گوناگون برنامه‏ریزی نیروی انسانی در ایران می‏باشد. از این رو ارزیابی وضعیت موجود نیروی انسانی در ایران، نقد بررسیهای انجام شده در این زمینه، بررسی شمار روانپزشکان و نسبت روانپزشک به جمعیت در سایر کشورها و عوامل مؤثر بر نیاز به روانپزشک مورد بحث قرار می‏گیرند. در پایان با توجه به عدم وجود نظام برنامه‏ریزی منسجم و نبود یا کمبود اطلاعات لازم برای تصمیم‏گیری در زمینه سیاستهای آینده نظام بهداشتی – درمانی کشور در زمینه بهداشت روان، پیشنهادهای مناسب ارائه می‏شوند.