هدف: این پژوهش به منظور بررسی پیش‏بینی کننده‏های بدرفتاری با کودک در چهارچوب کیفیت زندگی والدینی‏ که کودکان آنها مورد آزار قرار گرفته بودند انجام شد. روش: به همین منظور کیفیت زندگی پدران و مادران 38 دانش‏آموز آزار دیده پسر پایه دوم مقطع راهنمایی از مناطق 3 ،4 ،5 ،6 و 19 مورد بررسی قرار گرفتند و با کیفیت زندگی  والدین 40 دانش‏آموز آزار ندیده از همان مناطق که به صورت گروهی با گروه اول همتاسازی شده بودند مقایسه گردید. داده‏های‏ پژوهش به کمک مقیاس کودک آزاری و ضربه برای جداسازی کودکان آزار دیده و آزار ندیده و همچنین پرسشنامه 192 سؤالی کیفیت زندگی گردآوری شدند. یافته‏ها: نتایج به دست آمده نشان داد که نمره کل کیفیت زندگی والدین‏ دانش‏آموزان آزار دیده بطور معنی‏داری پایین‏تر از نمره کل کیفیت زندگی والدین دانش‏آموزانی است که مورد آزار قرار نگرفته بودند .مقایسه نیمرخ دو گروه در خرده مقیاسهای سلامت جسمانی، تحول فردی، روابط زناشویی، روابط والد- فرزندی، رضایت شغلی، رفتار ابتکاری- هنری و اوقات فراغت تفاوت معنی‏دار دو گروه را آشکار ساخت. در تحلیل‏ رگرسیون با روش گام به گام نشان داده شد که نمرات خرده مقیاسهای روابط زناشویی 45% و رفتار ابتکاری- هنری‏ 29% واریانس نمره آزار را تبیین می‏کردند که آزمون تحلیل واریانس این دو میزان را معنی‏دار نشان داد. نتیجه: کیفیت‏ روابط زناشویی والدین و رفتار ابتکاری- هنری آنها بیشترین پیش‏بینی کننده‏های بدرفتاری با کودک بودند.