تجویز بیش از اندازه دارو و یا تجویز چند دارو برای یک بیماری به عنوان یک اصل کلی در پزشکی از نظر علمی توصیه‏ نمی‏شود. هرچند بررسیها نشان داده‏اند که مصرف توأم چند دارو به ویژه از گروههای مختلف دارویی در موارد مقاوم به‏ درمان اگر با دقت انجام گیرد نه تنها سودمند بلکه ضروری است. 28 تا 35 درصد کل بیمارانی که به هر دلیل به پزشکان‏ مراجعه می‏کنند از یک بیماری روانی رنج می‏برند اغلب بیماران روانی زمانی که بیماریشان شدت و پیچیدگی بیشتری پیدا می‏کند به روانپزشکان ارجاع می‏شوند. شاید به این دلیل روانپزشکان بیش از سایر متخصصان ناگزیر از تجویز چند دارو با هم باشند. در روانپزشکی داروهایی که بیشتر همراه هم تجویز می‏شوند به ترتیب 1- ضد افسردگی‏ها و بنزودیازپین‏ها (25%)، 2- ضد پسیکوزها و ضد افسردگی‏ها (17%) و 3- لیتیوم و ضد افسردگیها (8%) هستند. در میان بیماران‏ روانپزشکی، مبتلایان به مانیا بیش از سایرین به مصرف توأم چند دارو برای کنترل نشانه‏های بیماریشان نیاز دارند. امروزه‏ از یک سو با توجه به ویژگیهای دارویی داروهای روانگردان و از سوی دیگر با توجه به پیچیده‏تر شدن درمان دارویی در روانپزشکی به ویژه افزایش گروه بیماران مقاوم به درمان، به دست آوردن آگاهی و دانش کافی و روز آمد نمودن آنها در زمینه‏ کاربرد توأم داروها برای روانپزشکان امری ضروری گردیده است. در این نوشتار محدودیت‏ها، مشکلات، منطق و شیوه‏ کاربرد توأم داروهای روانگردان در بیماریهای روانی، به ویژه در مانیای حاد در پرتو پژوهشهای انجام شده به بحث گذاشته‏ شده است.