در یک بررسی مقطعی عوامل روانی- اجتماعی در بیماران مبتلا به زخم اثنی عشر (20= n ) و گروه گواه (20= n ) که بر اساس متغیرهای سن، جنس و سواد همتا گردیده بودند، در دو مرحله فعال بیماری و سه ماه پس از پایان دوره دارو درمانی‏ مورد بررسی قرار گرفتند. این عوامل عبارت بودند از: نشانه‏های آشفتگی روانشناختی، رویدادهای فشارزای زندگی، مهارتهای مقابله‏ای و کیفیت روابط اجتماعی که به ترتیب با آزمونهای SCL-90-R، سیاهه رویدادهای زندگی، سیاهه‏ مهارتهای مقابله‏ای و مقیاس کیفیت روابط اجتماعی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین بیماری زخم اثنی عشر در مرحله فعال بیماری و نیز در پایان دوره درمان با نشانه‏های آشفتگی روانشناختی ارتباط معنی‏دار وجود دارد. مقایسه دو گروه زنان و مردان بیمار نشان داد که شدت نشانه‏ها در زنان بیشتر از مردان است و پس از پایان دارو درمانی کاهش شدت‏ نشانه‏ها در زنان محسوس‏تر است. همچنین نتایج نشان داد که بیماران، رویدادهای فشارزای حاد (رویدادهای که در مدت‏ 6 ماه پیش از آغاز یا عود بیماری رخ داده است) و مزمن (6 ماه و بیشتر از آن) بیشتری را تجربه کرده‏اند و در مقایسه با گروه‏ گواه، فشار و ناکامی بیشتری را تحمل نموده‏اند. میان بیماران و آزمودنیهای گروه گواه در به کارگیری شیوه‏های مقابله با مشکلات تفاوت معنی‏داری دیده نشد.این بررسی همچنین نشان داد که پس از پایان دوره درمان میزان حمایت اجتماعی به‏ ویژه حمایت والدین از بیماران کمتر و میزان کشمکش آنان با حمایت گنندگان به ویژه با همسر بیشتر و روابط بیماران با والدین سطحی‏تر شده است.