با استفاده از پرسشنامه نقش‏های شغلی اسیپو و همکاران، 117نفر زن و 78 نفر مرد از نظر میزان استرس شغلی مورد بررسی قرار گرفتند. داده‏های پژوهش به کمک شاخصهای آمار توصیفی و آزمون خی دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‏ها نشان دادند که برای کارکنان هر چهار بخش: 1- پذیرش، 2- بایگانی مدارک پزشکی، 3- آمار و 4- کدگذاری، محیط فیزیکی کار بیشترین میزان استرس­زایی را داشته است. آزمون آماری خی دو ارتباط معنی‏داری را میان شدت استرس شغلی‏ و جنسیت، وضعیت تأهل و میزان تحصیلات افراد مورد بررسی نشان داد. بدین معنی که میزان استرس زنان در جامعه‏ مورد بررسی بیش از مردان، کارکنان مجرد بیش از کارکنان متأهل و کارکنان با تحصیلات کارشناسی و بالاتر بیش از کارکنان با سایر مدارک تحصیلی بود. افراد مورد بررسی مهمترین عوامل استرس­زای محیط کار خود را عدم توانایی پاسخ به تمامی‏ بیماران مراجعه کننده، کم بودن فضای پذیرش و بایگانی، تأخیر حضور پزشکان، عدم بکارگیری تکنولوژی جدید در بایگانی، نفرستادن به موقع پرونده از بخشها، اشتباه بودن آمار بخشها، ارائه نکردن به موقع آمار توسط بخشها، بی‏توجهی‏ مسئولین به آمار تهیه شده، ناخوانا بودن خط پزشکان، عدم درج تشخیص نهایی توسط پزشکان، به کار نگرفتن نشانه‏های‏ اختصاری رایج و عدم توجه مسئولین به کدگذاری بیماریها برشمرده‏اند.