ورزش بوکس علیرغم محبوبیتی که در بین قشر جوان، نوجوان و عامه مردم دارد، به دلیل خشونت ظاهری و برخورد ضربه‌های مشت به صورت و به ویژه سر پیوسته مورد انتقاد مجامع مذهبی، پزشکی و ورزشی بوده و همین مسئله سبب گردید تا به منظور پاسخگویی به این سؤال که‌ آیا ورزش مشت زنی آماتور ایران موجب بروز اختلالاهای نوروسایکولوژیک می‌شود یا خیر پژوهش حاضر اجرا گردد. در این پژوهش، به منظور بررسی اثرات کوتاه مدت و بلند مدت ورزشمشت زنی آماتور، دو گروه زیر مورد بررسی قرار گرفتند: 1- مشت زنهای فعال عضو تیم ملی که دست کم چهار سالا سابقه فعالیت در ورزشمشت زنی داشته‌اند (10=n)، با میانگین سنی 32-17 سال). 2- مشت زنهای سابق عضو تیم میلی که سابقه حداقل چهار سال فعالیت در ورزش بوکس را داشته‌اند و دست کم دو سال از کناره‌گیری آنها می‌گذشته است (10=n با میانگین سنی 48-32 سال) عملکرد این دو گروه با افراد غیرورزشکار در دو گروه گواه که به شیوه نمونه گیری تصادفی و ساده انتخاب شده بودند و از نظر سن و تحصیلات با دو گروه آزمایش همتا شده بودند مقایسه گردیده است. هفت آزمون شامل آزمون حافظه وکسلر، ویسکانسین، بوناردل، حرکات ظرف هاز، تصاویر همپوش، شناخت محرکهای ناکامل و تعیین حداقل آستانه تشخصی، بر روی تک تک آزمودنیها انجام شد. تجزیه وتحلیل داده‌های پژوهش به کمک روشهای آماری توصیفی، آزمون t و روش تحلیل واریانس انجام گرفته اس. نتایج نشان دادند که هیچگونه تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های آزمایشی و گروه گواه وجود ندارد. این بررسی نشان داد که یک دوره (حداقل چهار ساله) ورزش مشت زنی آماتور ایران موجب بروز اختلال در عملکردهای نوروسایکولوژیک افراد نمی‌گردد.