چکیده

هدف: این پژوهش تأثیر مداخلات روانپزشکی (دارویی- روان‌درمانی) را درمیزان رضایت زناشویی زوج‌های نابارور مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات بهداشت باروری ولی عصر(عج) در مجتمع بیمارستانی امام خمینی (تهران) بررسی نموده است.

روش: این بررسی با طرحی مداخله‌ای،140 زوج را در دو گروه درمانی (70 زوج) و گواه (70 زوج)، با بهره‌گیری از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به مدت 6 ماه با داروی فلوکستین و روان‌درمانی شناختی- رفتاری و روان‌درمانی حمایتی، تحت درمان قرار داده است. ابزارهای به‌کار برده شده آزمون رضایت زناشویی(اینریچ)، مقیاس درجه‌بندی سازگاری مجدد اجتماعی (هولمز- راهه) و پرسش‌نامه ویژگی‌های جمعیت‌شناختی بوده است. تحلیل داده‌ها به‌کمک آزمون‌های t ، خی‌دو و رگرسیون لجستیک انجام شد.

یافته‌ها: درمان‌های روانپزشکی در طبقه تحصیلی دیپلم و بالاتر، زنان خانه‌دار، گروه سنی 25-19 سال، زوج‌های با طول مدت ازدواج و نازایی کمتراز 5 سال و با علت ناباروری نامشخص، و افراد بدون استرس و کم‌استرس، افزایش رضایتمندی زناشویی معنی‌دار را در پی داشته‌اند (001/0p< ).

نتیجه‌گیری: با توجه به فراوانی ناسازگاری‌های زناشویی در زوج‌های نابارور و مؤثربودن مداخله روانی، باید توجه جدی به درمان‌ها در این گروه بیماران انجام شود. این امر سلامت روان و هم‌چنین بهبود کیفیت زندگی آنها را در پی خواهد داشت.