هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش پیش­بین خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و رابطه پزشک- بیمار در خودمدیریتی دیابت قندی بود. روش: 500 (245 مرد و 255 زن) بیمار سرپایی مبتلا به دیابت نوع II مراجعه­کننده به درمانگاه­های بیمارستان شریعتی تهران به‌شیوه در دسترس به مقیاس­های خودمراقبتی دیابت، خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و رابطه پزشک- بیمار پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده­ها به روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام شد. یافته­ها: میان خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان، ارتباط پزشک- بیمار و حمایت اجتماعی با خودمدیریتی دیابت رابطه مثبت و معنادار به­دست آمد (001/0p<). خودکارآمدی، باور به اثربخشی درمان و حمایت اجتماعی توانستند تغییرهای خودمدیریتی دیابت را پیش­بینی کنند (001/0≥p، 310 و 3=df، 326/1=F)، به­طوری­که  89% خودمدیریتی دیابت به­وسیله این سه متغیر تبیین شد. نتیجه­گیری: باور به اثربخشی درمان، حمایت اجتماعی و به­ویژه خودکارآمدی در انجام فعالیت­های خودمدیریتی دیابت مهم هستند و بنابراین تدارک برنامه­های بهبود و تقویت خودکارآمدی، برای ارتقای رفتارهای خودمراقبتی و کاهش آسیب­های همراه دیابت سودمند است.