هدف: هدف این پژوهش، بررسی شیوع مشکلات روانپزشکی و علت مراجعه مبتلایان در مراکز بهداشتی‌‌درمانی منطقه 17 تهران می‌‌باشد. هم‌چنین این مسأله بررسی شد که وجود شکایات مشخص روانپزشکی یا گزارش سابقه بیماری روانپزشکی توسط خود فرد تا چه حد می­تواند پیش­­بینی­کننده وجود مشکل روانپزشکی در مراجعان به این مراکز باشد. روش: این مطالعه یک بررسی مقطعی و توصیفی بود. دو مرکز بهداشتی‌‌درمانی در منطقه 17 تهران به‌‌طور تصادفی از بین مراکز این منطقه انتخاب شدند. مراجعه­کنندگان به درمانگاه این مراکز، به صورت پیاپی وارد شده و با پرسش‌نامه سلامت عمومی (GHQ-28) و پرسش‌نامه علت و مسیر مراجعه ارزیابی شدند. یافته­ها: 126 نفر وارد مطالعه شدند (54% مؤنث). بر اساس GHQ، 42 نفر (3/33%) دچار مشکل روانپزشکی بودند. علت مراجعه تنها 11 نفر (7/8%)، شکایت مشخص روانپزشکی بود و 60 نفر (6/47%) خود را بیمار روانپزشکی می­دانستند. 27 نفر (2/64%) از افرادی که بر اساس GHQ دچار نوعی مشکل روانپزشکی بودند، چه در گذشته و چه در نوبت اخیر مراجعه­ای برای مشکل روانپزشکی نداشتند. حساسیت وجود شکایات روانپزشکی و گزارش سابقه بیماری روانپزشکی توسط مراجعان، برای تشخیص مشکل روانپزشکی کمتر از 70% و قدرت پیش‌بینی مثبت آنها کمتر از 55% بود. نتیجه‌‌گیری: مشکلات روانپزشکی در درمانگاه­های عمومی شایع است، با این حال، اکثر مبتلایان هیچ مراجعه روانپزشکی ندارند. به‌علاوه، اتکای صرف به شکایت اصلی و اظهار خود فرد مبنی بر وجود مشکل روانپزشکی، روش مطمئنی برای غربال اختلالات روانپزشکی در مراکز مراقبت‌های اولیه نیست.