هدف: این پژوهش با هدف بررسی کارآیی طرح‌واره‌درمانی در درمان زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انجام شد. روش: سه نفر از زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر براساس مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلال‌های محور یک DSM-IV انتخاب شدند. از روش نمونه‌‌گیری هدفمند استفاده شد و آزمودنی‌ها پس از احراز شرایط درمان، وارد فرآیند درمان شدند. در این پژوهش از طرح تجربی تک موردی از نوع چند خط پایه استفاده شد. طرح‌‌واره‌درمانی به مدت 20 جلسه هفتگی به‌کار گرفته شد و مرحله پی‌گیری نیز، سه ماه پس از پایان درمان دنبال شد. پرسش‌نامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا (PSWQ)، پرسش‌نامه حوزه‌‌های نگرانی(WDQ) و پرسش‌نامه طرح‌‌واره یانگ (YSQ) برای مراجعان به‌‌کارگرفته شد. یافته‌‌ها: نتایج نشان داد که اثر طرح‌‌واره‌درمانی بر آماج‌‌های درمان معنادار است. نتیجه‌‌گیری: طرح‌واره‌درمانی در درمان اختلال اضطراب فراگیر زنان از کارآیی لازم برخوردار است.