چکیده

هدف: با هدف شناسایی ضعف­ها و نارسایی­های منشور حقوق بیماران روانی و ارایه پیشنهاد برای اصلاح آن به بررسی نگرش پزشکان، پرستاران و بیماران بستری در مورد ضرورت و قابلیت اجرایی مفاد منشور حقوق بیمار پرداخته شد. روش: پژوهش به روش پیمایشی مقطعی و روی 71 پزشک، 97 پرستار و 105 بیمار بستری در چهار بیمارستان روزبه، ایران، امام حسین (ع) و رسول اکرم (ص) انجام شد. گویه­های پرسش‌نامه­ پژوهشگرساخته حاضر از سه منبع 1- منشور حقوق بیمار مصوب وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، 2- موارد مطرح‌شده در منشور حقوق بیماران برگرفته از بررسی پارساپور  و 3- مبانی قانونی مراقبت بهداشت روان در خصوص بیماران بستری، تهیه شده توسط سازمان جهانی بهداشت جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل یافته­ها از آمار توصیفی و آزمون کروسکال- والیس استفاده شد. یافته­ها: هر سه گروه با ضرورت نداشتن 3 بند «امکان انصراف از ادامه درمان از سوی بیمار برخلاف نظر تیم درمانی»، «امکان رد درمان پیشنهادی از سوی بیمار برخلاف نظر تیم درمانی» و «امکان ترک بیمارستان با رضایت شخصی بیمار برخلاف نظر تیم درمانی» توافق داشتند. هر سه گروه بستری اجباری بیمار در شرایطی را که بیمار «خطری برای دیگران محسوب شود»، «قادر به مراقبت و تأمین نیاز های خود نبوده، سلامت جسمی وی در خطر باشد» و «اقدام به خود کشی کرده باشد» ضروری می­دانستند. بیماران با محدودکردن فعالیت فیزیکی بیمار و استفاده از روش­های فیزیکی اجباری در درمان بیماری موافق نبودند. نتیجه‌گیری: منشور کنونی حقوق بیمار در ایران نمی­تواند به‌طور کامل پاسخ­گوی نیازهای بیماران روانی باشد.