هدف: این پژوهش با هدف مقایسه سبک اسناد بزهکاران کانون اصلاح و تربیت شهر تهران با سبک اسنادی مراقبان این کانون اجرا شد.

روش: این پژوهش از نوع علی- مقایسه‌ای است و در آن دو گروه آزمایشی (30 نفر از بزهکاران و 15 نفر از مراقبان کانون) و یک گروه گواه (30 فرد عادی) که از نظر سن، جنس و تحصیلات همتا شده بودند، بررسی شدند. آزمودنی‌های گروه بزهکار به شیوه نمونه‌گیری تصادفی ساده و گروه عادی به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند، اما به‌علت شمار کم مراقبان کانون اصلاح و تربیت، همه آنها ارزیابی شدند. آزمودنی‌های سه گروه به‌کمک مصاحبه و پرسش‌نامه‎ سبک اسناد (ASQ) بررسی شدند. داده‎ها به‌کمک تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی شفه تحلیل شدند.

یافته‎ها: یافته‌ها نشان دادند که سبک اسنادی بزهکاران برای رویدادهای ناخوشایند متفاوت از سبک اسنادی مراقبان و افراد عادی بوده و نسبت به آنها بیرونی‌تر (01/0p<) و ناپایدارتر (01/0p<) است. تفاوت سایر سبک‌های اسنادی در هیچ‌یک از گروه‌ها معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری: بزهکاران دارای اختلال سلوک، رویدادهای بد و ناخوشایند را به عوامل بیرونی و ناپایدار نسبت می‌دهند که خود می‌تواند در بروز و تداوم بزهکاری آنان نقش داشته باشد.