دوره 26، شماره 4 - ( زمستان 1399 )                   جلد 26 شماره 4 صفحات 417-400 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران. ، fhamidi@sru.ac.ir
2- گروه روانشناسی تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران.
چکیده:   (3128 مشاهده)
اهداف: این پژوهش با هدف تعیین و شناسایی تأثیر روان درمانگری نمایشی بر کاهش میزان علائم اختلال استرس پس از سانحه در دانش‌آموزان پسر مقطع ابتدایی شهرستان زلزله‌زده ثلاث باباجانی انجام شد.
مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی بود که با روش پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر، دانش‌آموزان دوره ابتدایی پسر دارای اختلال استرس پس از سانحه شهرستان ثلاث باباجانی بودند که از میان آن‌ها چهل نفر بر اساس معیارهای اختلال استرس پس از سانحه به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه مساوی آزمایش (بیست نفر) و کنترل (بیست نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش مصاحبه تشخیصی اختلال استرس پس از سانحه بر اساس معیارهای‌DSM-5 و پرسش‌نامه اختلال استرس پس از سانحه بر اساس (PCL-5) DSM-5بود. جهت تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس یک‌راهه و کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) برای بررسی فرضیه‌های پژوهش استفاده شد.
یافته ها: نتایج پژوهش نشان دادند که روان‌درمانگری نمایشی (نمایش‌درمانی) موجب کاهش میزان علائم تنیدگی و استرس پس از سانحه PTSD)) با اندازه اثر 0/51 در کودکان با اختلال استرس پس از سانحه در سطح معناداری (0/001>P) می‌شود. 
نتیجه گیری: روان‌درمانگری نمایشی (‌نمایش‌درمانی) به مثابه یک روش درمانی کمکی و اثربخش برای کاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه و کاهش مشکلات عصب روان‌شناختی کودکان است، با وجود این تعمیم ایـن تـأثیر به پژوهش‌های بیشتری نیاز دارد.
متن کامل [PDF 9002 kb]   (2558 دریافت) |   |   متن کامل (HTML)  (5238 مشاهده)  
نوع مطالعه: پژوهشي اصيل | موضوع مقاله: روانپزشکی و روانشناسی
دریافت: 1398/6/28 | پذیرش: 1399/3/19 | انتشار: 1399/10/12

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.