اهداف هدف از این پژوهش، پیش‌بینی شدت درد بر اساس میزان ناگویی هیجانی در بیماران مبتلا به درد مزمن بود؛ به گونه‌ای که در این رابطه، سیستم بازداری رفتاری نقش میانجی و اهمیت زیادی داشت. 
مواد و روش ها این پژوهش از نوع همبستگی و با رویکرد مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری عبارت بود از بیماران 20 تا 60‌ساله مبتلا به درد مزمن که در بهار تا پاییز 1396 به کلینیک درد ماهان و کلینیک جامع طب فیزیکی و کلینیک توان‌بخشی آرمان در تهران مراجعه کرده بودند. 488 بیمار مبتلا که سابقه حداقل 3 ماه دردهای مزمن اسکلتی‌عضلانی داشتند، به صورت هدفمند انتخاب شدند و پرسش‌نامه‌های ناگویی هیجانی تورنتو، سیستم بازداری/ فعال‌ساز رفتاری و مقیاس درجه‌بندی عددی شدت درد را پاسخ دادند. تحلیل یافته‌ها با استفاده از نرم‌افزار SmartPLS انجام شد.
یافته ها شدت درد با ناگویی هیجانی و سیستم بازداری رفتاری در سطح 0/01، و با سیستم جنگ/ گریز در سطح 0/05 همبستگی مثبت معنادار داشت. ناگویی هیجانی با سیستم بازداری رفتاری در سطح 0/01 همبستگی مثبت معنادار داشت. ناگویی هیجانی (34/6=t و 29/0=β)، میزان فعالیت سیستم بازداری رفتاری (77/3=t و 17/0=β) و میزان فعالیت سیستم جنگ/ گریز (26/4=t و 18/0=β) توانستند واریانس شدت درد را تبیین کنند. ناگویی هیجانی توانست تبیین‌کننده میزان فعالیت سیستم بازداری رفتاری (03/8=t و 30/0=β) و سیستم فعال‌ساز رفتاری (83/2=t و 14/0-=β) باشد. 
نتیجه گیری رابطه میان ناگویی هیجانی و شدت ادراک درد، رابطه خطی ساده نیست، بلکه سیستم بازداری رفتاری که برون‌دادی از سنخ اجتناب‌های رفتاری دارد، می‌تواند این رابطه را تحت تأثیر قرار دهد.