دوره 24، شماره 1 - ( بهار 1397 )                   جلد 24 شماره 1 صفحات 43-30 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


1- دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
2- گروه سنجش و اندازه گیری، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران ، Email: delavarali@yahoo.com
3- گروه سنجش و اندازه گیری، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
4- گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
چکیده:   (5603 مشاهده)
اهداف یکی از چالشهای جدی اندازهگیری رشد اخلاقی، به مسئله ابزار و چالشهای روششناختی در این زمینه بازمیگردد. انتظار میرود ابزارهای متفاوت که سازه یکسانی را اندازه گیری میکنند نتایج مشابهی بدست دهند. هدف از اجرای پژوهش حاضر مقایسه دو رویکرد نئوکلبرگی در بررسی رشد اخلاقی است.
مواد و روشها بدین منظور نمونهای شامل 40 نفر از مراجعهکنندگان به مرکز ارزیابیهای رفتاری و سلامت روان در ماه دی تا بهمن 1395 با نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند. این افراد با استفاده از طرح پژوهشی تو در توی همبستگی و با کمک آزمون بررسی مسائل، اندازهگیری بازتاب اخلاقی اجتماعی گیبز، مصاحبههای نیمهساختاریافته مبتنی بر معماهای فرضی اخلاق و مصاحبههای گذشتهنگر مبتنی بر تعارضهای زندگی واقعی فرد آزموده شدند.
یافتهها نتایج نشان داد بین دو روش مبتنی بر آزمون بررسی مسائل و اندازهگیری بازتاب اخلاقی اجتماعی همسویی معناداری در تعیین سطح رشد اخلاقی افراد وجود دارد، اما بین نتایج این دو روش و نتایج مصاحبههای مبتنی بر تعارضات اخلاقی زندگی واقعی تفاوت معنادار وجود دارد. مصاحبههایی که بر تجربههای واقعی افراد مبتنی هستند، سطح اخلاقی پایینتری برای فرد برآورد میکنند.
نتیجهگیری تفاوتهای افراد در قضاوت اخلاقی بیش از اینکه به ابزار وابسته باشد، به موقعیتی وابسته است که فرد آن را ارزیابی میکند. افراد موقعیتهای وابسته به خود را آسانتر و موقعیتهای فرضی یا وابسته به دیگران را سختگیرانهتر ارزیابی میکنند.
 
متن کامل [PDF 2938 kb]   (3154 دریافت) |   |   متن کامل (HTML)  (10113 مشاهده)  
نوع مطالعه: پژوهشي اصيل | موضوع مقاله: روانپزشکی و روانشناسی
دریافت: 1396/5/28 | پذیرش: 1396/8/10 | انتشار: 1397/1/12

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.